Hoofdstuk - 33 -


1-6 De dood


De gehele show om de dood

De hele dood is een show op deze aarde. Mensen huilen, schreeuwen
en zijn in alle staten. Mensen maken er werkelijk een show van omdat ze zelf
dan even op de voorgrond kunnen treden. Plaatselijk zie ik dat nog wel eens
om me heen en het is werkelijk een film als je ziet waar mensen allemaal toe
in staat zijn. Hele drama’s en voor wie? Het kan niet zijn voor diegene die gestorven
is want die ligt er vredig bij, zeggen we dan. Nee, het is voor diegenen
die achterblijven en hun opgebouwde zekerheid zien vervagen, afgenomen
worden of verdwijnen door een maatschappij die ook hier een slaatje uitslaat.
Dood is geld en geld is waar de wereld van de maatschappij op draait.

Nu wil ik eens op de vraag van mijn vorig stukje terugkomen; Ben
je wel eens bij een persoon geweest toen die uit zijn lichaam trad? Ik heb
het enkele keren mee mogen maken en ik kan u vertellen dat niet één van
deze mensen het erg vonden. Ze waren vredig en ze waren al vóór de dood
geconstateerd was op reis. Ze waren al dagen van te voren afscheid aan het
nemen en hun leven werd stuk voor stuk geëvalueerd. Vredig vertrokken ze
en ze waren klaar voor de eenwording met de kracht van de energiewereld.
Het is werkelijk een aparte ervaring en heb zelf in die tijden ingezien, dat het
merendeels niet de stervende personen zijn die een drama zijn, maar de mensen
erom heen. Voor hen gaan er dingen veranderen en zij moeten een ander leven
gaan leven. Zo speelt er inderdaad werkelijk veel, niet om het lichaam dat de
energie afstoot, maar die personen die menen in de steek gelaten te worden.
Uit ervaring spreek ik omdat ik afscheid heb moeten nemen van mijn
vrouw op een jonge leeftijd. De gehele cyclus werd doorlopen en op een
gegeven moment merkte ik, al dagen van te voren, dat ze weg wilde. Ik was
diegene die haar tegenhield want wat zou een leven zijn zonder haar. Op een
gegeven moment kwam ik thuis en maakte ik contact met mijn energieveld.
Er kwam een rust over me heen toen ik vertelde om haar los te laten en haar te
laten gaan. Na twee dagen was ze vertrokken en haar strijd was gestreden.
Wat ik hiermee aan wil halen is dat wij als nabestaanden soms mensen
onnodig vasthouden in hun lijden. Wij weten dan niet verder te gaan en
wij weten niet wat te doen in zo’n situatie. Toen ik merkte dat mijn vrouw op
mijn reactie wachtte, was het voor mij duidelijk. Ik mocht haar niet langer
tegenhouden.

Oudjes hebben het meestal eerder door. Ze weten dat voor hen ook
snel die tijd kan komen en zo zien ze, volgens hen zelf, elkaar weer snel terug
op een andere plaats. Het is voor hen een iets makkelijkere stap, al valt het bij
de een harder dan bij de ander. Doch, in de huidige geloven en huidige kerken
is de dood nog steeds een groot verlies en wordt het niet gezien als een grote
overwinning. Daarom nu naar het volgende stuk wat verder uit gaat diepen
wat voor invloed de kerk heeft op ons, mensen.


(Hoofdstuk 33)  


NAAR MIJN VOLGENDE HOOFDSTUK